2.4 Friend reprimands

  2.4 தோழன் தலைவனை இடித்துரைக்கிறது

உளம் ஆம் வகை நம்மை உய்ய வந்து ஆண்டு சென்று உம்பர் உய்யக்
களமாம் விடம் அமிர்தமது ஆக்கிய தில்லைத் தொல்லோன் கயிலை
வளமாம் பொதும்பரின் வஞ்சித்து நின்ற ஒரு வஞ்சி மருங்குல்
இள மான் விழித்தது என்றோ இன்று எம் அண்ணல் இரங்கியதே. (22)

பொருள்:
நமது உள்ளம் விரும்பும் வண்ணம்/ நாம் ‘உள்ளோம்’ என்று ஆகும் வகையில்/நாம் இறைவனின் உளம் அவரது சங்கல்பம் எழும் இடமாக மாறும் வகையில், நாம் உய்யும் வகையில் நம்மை வலிய வந்து ஆண்ட, பயந்து ஓடிய உம்பர் உய்ய தனது கழுத்தில் விஷத்தை அமிர்தமாக்கிய, தில்லையில் இருக்கும் தொல்லோனின் கயிலையில் தான் வஞ்சிப்பது தெரியாமல் ஒரு இள மான் விழித்து நின்றது என்பதைக் கண்டு எமது அண்ணல் இரங்கியதே!

தோழன் தலைவனின் நிலையைக் கண்டு இடித்துரைக்கிறான்.

சிவன் உலகில் உள்ள உயிர்களுக்கு அவற்றின் உள்ளம் விரும்பும் வண்ணம் போக போக்கியங்களைத் தருகிறார். அது அந்த உயிர்கள் அவற்றில் திருப்தியுற்று தம்மைத் தேடி உய்ய வேண்டும் என்பதற்காக. லோகோ பின்ன ருசி: ஒவ்வொரு உயிரும் தனக்குப் பிடித்த வகையில் இறைவனை அடையப் பார்க்கிறது. சில ஆத்மாக்கள் பக்தி மூலமாகவும் சில யோகம் மூலமாகவும் வேறு சில பிற வழிகளிலும் இறைவனை அடைய முயற்சிக்கின்றன. ஒரு ஆத்மாவின் உள்ளம் விரும்பும் வழியில், அதற்குப் பிடித்த வகையில் சிவன் தன்னை அடைய வைக்கிறார். மாணிக்கவாசகருக்கு அவர் விரும்பிய வகையில் சிவன் தீட்சை அளித்தார். அவர் உள்ளம் விரும்பிய ஸ்பர்ஷ தீட்சை, நயன தீட்சை மற்றும் உபதேசம் என்று மாணிக்கவாசகர் விரும்பிய அனைத்து விதங்களிலும் சிவன் அவரோடு கலந்தார். இதையே அவர் இத்தொடரால் குறிப்பிடுகிறார்.

மாணிக்கவாசகரின் நிலை உண்மையில் துக்க நிலை அல்ல, இறையனுபவம், சிவபோகம் பெற்ற நிலை.
உளம் என்ற சொல் உள்ளோம் என்றும் பொருள்படும். இறைவனால் ஆளப்படும்போதுதான் நாம் இருப்பைப் பெறுகிறோம். அதுவே உய்வு. அது இல்லாதபோது நாம் உயிருடன் இருந்தாலும் உண்மையில் ‘இல்லை’.

சென்று- இறைவன் அவரை ஆண்டு பின் பிரிந்தது போன்ற தோற்றத்தை அனுபவிப்பதால் அவர் ஆண்டு அதன்பின் சென்றுவிட்டார் என்கிறார்
மாணிக்கவாசகர்.

விஷத்தை அமிர்தமாக்கியதைப் போல உலகில் இருப்பு என்பதை உண்மையான இருப்பாக மாற்றுபவர் சிவன். அவர் மாணிக்கவாசகரின் துன்பத்தை ஆனந்தமாக்கினார். அகங்காரம் மாணிக்கவாசகரின் நிலையை துக்கம் என்று எண்ணுகிறது. உண்மையை அறியாதவருக்கு அவரது ஆனந்தக் கண்ணீர் துக்கத்தால் விளைந்த கண்ணீர் என்றே தோன்றும்.

ஆன்மா ஒரு கையால் பாசத்தையும் மற்றொரு கையால் பதியையும் பிடித்துக்கொண்டு இரு கரமுடையதாக இருக்கிறது. அவ்வாறில்லாமல் அது பாசத்தின் மீது உள்ள பிடியை விட்டு பதியை மட்டுமே பிடித்திருக்குமாறு சிவன் செய்கிறார். இதுவே உளம் ஆகும் வண்ணம்- அதன் உள்ளத்தில் இறைவன் மட்டுமே இருக்குமாம் வண்ணம் சிவன் அதனை மாற்றுகிறார்.

தேவர்கள் உய்ய வேண்டும் என்பதற்கு அவர் தான் விஷத்தை விழுங்கி அமிர்ததை தேவர்களுக்குக் கொடுத்தார். தனது கழுத்தில் அந்த விஷத்தை அமிர்தமாக்கி தான் ம்ருதியுஞ்சயர் இறப்பை வென்றவர் என்று காட்டினார். இவ்வாறு அவர் விஷத்தையும் அமிர்தமாக்கினார்.

நமது புலங்களில் உள்ள ஒளியே தேவர்கள். கண்ணின் காணும் சக்தி, காதின் கேட்கும் திறன் ஆகியவையே தேவர்கள். அவற்றால் உள்ளவற்றை உள்ளவாறேதான் பார்க்க முடியும். அவற்றின் உட்பொருளை, உண்மைப்பொருளை அறியமுடியாது. அதனால்தான் ஒரு காட்சி இன்பமாக இருக்கிறது, மற்றொன்று துன்பமளிப்பதாக உள்ளது. ஆனால் ஓர் உயராத்மா தான் பெறும் புலனறிவின் உண்மைப் பொருளைக் காண்கிறது. அவ்வாறு அது தன்னை சம்சாரத்தில் பிணைக்கும் விஷத்தை அமிர்தமாக மாற்றுகிறது. இவ்வாறு பொருள்களின் உண்மைத் தன்மையை மறைக்கும் திரோதான சக்தி அருள் சக்தி என்ற அமிர்தமாக மாறுகிறது.

இங்கு தலைவி வஞ்சிப்பதாகக் கூறுவது அவள் ஜீவனின் ஜீவ தன்மையை அறுத்து சிவமாக மாற்றுவதை. அந்த மாற்றம் ஆத்மா அறியாத வண்ணம் நிகழ்வதால் வஞ்சனைபோல தோன்றுகிறது.

வஞ்சி மருங்குல், இல்லாதது போல இருந்து வஞ்சிக்கும் இடை. இள மான் விழித்தது- தலைவியின் கடாக்ஷம், மான் என்பது மனதைக் குறிக்கும். இதுவரை தன்னை சம்சாரத்தில் கட்டிவைத்த மானாகிய மனம், இப்போது சிவன் அதை வேறாக்கியதால் புதியதாக மாறி அதனால் இளமையாக இருக்கும் மனம், விழித்து தனது உண்மை நிலையைக் காட்டியது. அதனால் ஆன்மா தான் சிவத்துடன் சேராமல் தனிப்பட்டுள்ளோமே என்று வருந்தியது.

தலைவி தான் அறியாமலேயே தலைவனுக்கு துன்பமளிக்கிறாள் என்று தத்போதம் எண்ணுகிறது. அவள் செய்வது அவளுக்கே தெரியாததால் அவள் தனது கண்களால் வஞ்சிக்கப்படுகிறாள் என்று கூறுகிறது. இது தவறான எண்ணம். தலைவியிடம் அறியாமை என்பது இல்லை. தவறு தத்போதத்திடம்தான் உள்ளது.

2.4 Friend reprimands
Ruling us in a way we prefer/become his heart/truly exist and for the celestials to get liberation
The Ancient one in Tillai who turned the intense poison into nectar in his neck, in the commons in his
Kailai, a young fawn with a creeper-like waist, stood cheating with its vision
Hence, our lord is sad today.

Meaning:
The friend is remarking that the hero is sad because the heroine looked at him and that vision cheated him.
The Lord rules the soul and accepts is in a way the soul’s heart prefers. Some reach him through Bhakti yoga, some through jnana yoga and others through various other means. The word, ‘ulam’ also means ‘we exist’. Existence or living is true only when accepted by Siva. Ulam also means heart. The soul becomes the Hridaya of the Lord upon being accepted by him. The Lord transformed the poison into nectar to rescue the celestials. Siva transforms the Jiva similarly and accepts him. This process occurs in our vishudhi chakra. Hence, Siva is said to have transformed poison into nectar in his neck.

As Siva seems to have left him, Manikkavasakar uses the word ‘senru’ or gone. Manikkavasakar’s Tatbodham looks at his tears of joy and thinks it was tears of sorrow. That is the deceit. Soul holds the Lord in one hand the world in the other. The Lord makes it leave its hold on the world and hold only him, have only him in the soul’s heart- this is the way of becoming uLam.

The Lord swallowed the poison and gave them the nectar. He transformed the poison he swallowed into nectar in his neck and is hence called Mrityunjaya or one who won death.

Celestials are the power of cognition in our senses. They are the power of sight in the eye, the power of hearing in the ear and so on. These can only see things as they are. Hence, a sensory input is pleasurable and another induces sorrow. A realized soul will transform the sensory input into wisdom, the poison that binds it with the world into nectar, one that liberates it. Thus, Tirodhana shakti or the power of concealment transforms into Arul Shakti or power of grace.

The heroine is said to have cheated the hero. The Lord cuts out the pasu quality of the Jiva without the Jiva’s knowledge. As this occurs without the soul being aware of it, it is called deceit.
The heroine is called a young deer with a waist like a creeper. Vanji also means cheating. Her waist cheats, appearing as absent. Her vision is like a deer. The deer represents the mind. The mind, the deer that tied the soul with the world got a new birth when Siva accepted the soul. Hence, it is a young deer. It woke up from its delusion and saw its true nature. Realizing that it has not merged with the Lord, it is feeling sad.

The heroine is looking lovingly at the hero. She thinks that her vision will bring him happiness but it is not. Taatbodham thinks that, hence, she is getting cheated by her eyes. Tatbodham’s assumption is incorrect, as the heroine, Sivam is omniscient. The Tatbodham is the one who comes to a wrong conclusion.

2.3 Hero recounts his experience

  2.3 உற்றது உரைத்தல்

கோம்பிக்கு ஒதுங்கி மேயா மஞ்ஞை குஞ்சரம் கோள் இழைக்கும்
பாம்பைப் பிடித்துப் படம் கிழித்து ஆங்கப் பணை முலைக்கே
தோம்பல் துடி இடை மான் மட நோக்கி தில்லை சிவன் தாள்
ஆம் பொன் தட மலர் சூடும் என் ஆற்றல் அகற்றியதே (21)

பொருள்:
பச்சோந்திக்கு ஒதுங்கி மேயாமல் ஒளியும் மயில், யானைக்கே துன்பம் (கோள்) இழைக்கும் பாம்பைப் பிடித்து அதன் படத்தைக் கிழிப்பதைப் போல, பெரிய மார்பையும் நுண்ணிய இடையையும் மான் போன்ற கண்ணையும் உடைய, சிவனின் பொன்னடிகள் என்ற மலரைத் தனது கூந்தலில் சூடும் தலைவி என் ஆற்றலை அகற்றினாள்.

தலைவன் தோழனுக்கு இந்த பதிலைத் தருகிறான். பச்சோந்தி தனது சூழ்நிலைக்கேற்ப தனது நிறத்தை மாற்றிக்கொள்ளும். அதைப் போல நிலையற்று இருப்பவர்களை சிவம் தவிர்த்துவிடும். இது அவர்களைப் பார்த்து பயந்து அல்ல.

சாதனை என்பது பச்சோந்தியைப் போல நிறம் மாறக்கூடியது. அது ஆத்மாவை தனது நிலையை உணர்ந்து இறைவனிடம் சரணடைய வைக்கும் அல்லது தான் பெரியவன் என்ற அகங்கார உணர்வைத் தூண்டிவிடும். இந்த அகங்காரம் பாம்பைப் போல பயங்கரமானது. சாதனையில் முன்னேறும் ஒருவர் பல சித்திகளைப் பெறுகிறார். இவை அவரை மேலும் முன்னேற உதவும் அல்லது கீழ் நோக்கி தள்ளிவிடும், வழிதவறிப் போக வைத்துவிடும். சிவனின் திருப்பாதங்களைத் தலையில் தயங்குவது என்ற நற்செயல்கூட சரியான மனப் பாங்கில் செய்யப்படாவிட்டால் அகங்காரத்தை தூண்டிவிடும். அதை சக்தி தான் அளிக்கும் ஞானத்தாலும் கடாக்ஷத்தாலும் தனது நுண்மையான உருவினால் தடுத்துவிட்டாள், அதனால் தனது உள்ளொளி பெருகி உடல் மெலிந்தது என்று ஆத்மா கூறுகிறது.

இங்கு பாம்பு என்பது தனது புலனுக்கு உணவு தேடும் ஆத்மாவை குறிக்கிறது. அதன் உறுப்பாகவும் தற்காப்புக் கருவியாகவும் இருப்பது படம். அதைக் கிழித்தது என்பது எனது பசு பாச ஞானங்களை விலக்கி, எனது யோகம் மற்றும் கிரியா ஆற்றல்களை நீக்கி, என்னை சகல தியானத்திலிருந்து நிஷ்கள தியானத்திற்கு சிவம் அழைத்துச் சென்றது என்று ஆத்மா கூறுகிறது.

2.3 Hero recounts his experience
Like a peacock that does not stir for food, avoiding the chameleon, ripping apart
The hood of a snake that can harm an elephant, this one with a big bosom
The complaining, drum like thin waist, eyes like the antelope removed my prowess
To adorn the golden flower, the sacred feet of Tillai Siva.

Simple meaning:
The hero tells his friend that the heroine took away his power to adorn Siva’s sacred feet on his head, his capacity to act on his own accord. He compares her to a peacock that avoids grazing in the presence of a chameleon but rips a snake apart even though the snake is powerful enough to harm an elephant.

Spiritual meaning:
The soul tells its “I” consciousness that Sivam has removed its sense of independent functioning, dissolving any notion of self-sufficiency. This is not a forced taking, but a natural consequence of union with the Divine. Sivam hides from chameleon-like individuals who speak and act without sincerity. This avoidance is not rooted in fear—after all, Sivam possesses the power to rip apart a venomous snake—but rather in the understanding that deceit cannot coexist with authentic pursuit of Truth.

The peacock is a symbol for the removal of delusion. The thought that one can attain Sivam through one’s effort is as poisonous as a snake.

Sadhana, or personal effort in spirituality, is a double-edged sword: while it can bring one into union with the Divine, it can just as easily give birth to an inflated sense of ego. The same power that elevates can also mislead, as demonstrated by the chameleon-like nature of siddhis—spiritual attainments that can be harnessed to deepen one’s devotion or, conversely, to bolster pride and attachment. Even the sacred act of adorning Shiva’s feet, when done without the right inner disposition, can fuel one’s vanity rather than humility.

Shakti, with her jnana (knowledge), her divine vision (the eyes), and her subtle yet formidable power (the waist), cuts through these self-delusions. Her presence strips away the illusions of grandiosity and keeps the seeker rooted in true awareness. In this same context, the snake represents the soul that seeks gratification through its senses, symbolized by its hood, which both shields it and reflects its sense of identity. Ripping the hood signifies the dissolution of pasu jnana (limited knowledge) and pasa (attachments), a necessary step toward transitioning from sakala dhyana (form-based meditation) to nishkala dhyana (formless meditation). In this release from ego and external supports, the “hero’s body becomes thin,” pointing to the inner lightness and freedom that arise when one is no longer weighed down by the baggage of worldly identifications.

2.2 Friend questions

  2.2. பாங்கன் வினாதல்

சிறை வான் புனல் தில்லைச் சிற்றம்பலத்தும் எம் சிந்தையுள்ளும்
உறைவான் உயர் மதில் கூடலின் ஆய்ந்த ஒண் தீந்தமிழ்
துறைவாய் நுழைந்தனையோ அன்றி ஏழிசைச் சூழல் புக்கோ
இறைவா தடவரைத் தோளுக்கு என் கொலாம் புகுந்து எய்தியதே (20)

பொருள்:
தலைவனே! வானத்தில் உள்ள நீரை (கங்கையைக்) சிறைசெய்த, கொண்ட தில்லை சிற்றம்பலத்துள்ளும் எனது சிந்தையுள்ளும் இருப்பவன் உறையும் உயர்ந்த மதில்கள் சூழ்ந்த மதுரையில் அறிஞர் ஆராயும் இனிமையான தமிழின் துறைகளுள் நுழைந்தாயோ அல்லது ஏழிசையின் சூழலில் புகுந்தாயோ, எதனால் உனது உயர்ந்த வலிமையான தோள்கள் இந்த நிலையை எய்தின ?

தோழன், தலைவனிடம் அவன் உடல் ஏன் தளர்ந்தது என்று வினவுகிறான். ஆத்மா தத்போதத்திடம் முதலில் பேசுவதில்லை. தத்போதம்தான் ஆத்மாவை நெருங்கிப் பேசத் தொடங்குகிறது.

சிறை வான் புனல்- ஆகாயத்தையும் நீரையும் சிறை செய்தவர் தில்லை ஈசர். அல்லது வான் புனலான ஆகாய கங்கையைத் தனது சடையில் சிறை செய்தவர். கங்கை என்பது ஞானத்தின், கருணையின், சக்தியின் வெளிப்பாடு, அதை தனது சடையில் அடக்கி, சிறை செய்து, ஆத்மாவால் ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடிய அளவு, அதனால் ஆத்மாவுக்கு பாதிப்பு ஏற்படாத அளவு வெளிவிடுபவர் சிவன். அந்த கங்கை இருக்கும் பர ஆகாசத்தையும் பாசம், முற்றும் அறியாமை, திரிபு அறிவு ஆகியவற்றைக் கொண்ட ஆத்மாவின் சித்தத்தையும் ஒன்று போல எண்ணி உரைபவர் இறைவன். இது இறைவனின் அனைத்தையும் கடந்த ரூபத்தையும் பிண்டத்தில் அந்தராத்மாவாக இருக்கும் நிலையையும் குறிக்கிறது. இவ்வாறு இறைவன் கட-வுள் ஆக இருக்கிறார்.

அவர் இருக்கும் கூடலில் தமிழின் இரு பிரிவுகளான அகத்தையும் புறத்தையும் ஆய்ந்தாயாயோ, அல்லது ஏழிசை பாடலை, இசையை ஆய்ந்தாயா என்று தோழன் கேட்கிறான். இயல் அல்லது தமிழ் என்பது சொற்கள், வாக்கியங்கள் ஆகியவற்றைக் கொண்டது. இசைக்கு மொழியில்லை, சொற்கள் இல்லை. இவை இரண்டும் வாக்கின் கீழ்ப்பட்ட நிலைகள். சித்தத்தால் தொடக்கூடியவை. நாதத்தின் உயர் நிலை கங்கை, ஆத்மாவின் கரணங்களுக்கு அப்பாற்பட்டது.

கூடல் என்பது பொதுவாக, சங்ககால புலவர்கள் கூடிய இடம் என்பதால், மதுரையைக் குறிக்கும். இங்கு கூடல் என்பது நாடிகள் கூடும் இடம், மனமும் உடலும் ஆத்மாவும் கூடும் இடம், ஜீவன் சிவத்துடன் கூடும் இடம். அங்கு பொழிவது இனிமையான அமிழ்து. தமிழ் என்ற சொல்லை திரும்பத் திரும்ப சொன்னால் அமிழ்த்து என்று வரும். இந்த அமிர்தத்தை ஆராய்பவர்கள் முக்தாத்மாக்கள். இதுவே ஒளி பொருந்திய தமிழ்.

மதுரை விராட் புருஷனின் ஸ்தானமான துவாதசாந்தம். அங்கிருந்து அமிர்தம் பொழிகிறது. ஏழுவித ஒலிகள் எழுகின்றன. ஏழிசை- ஏழு சக்கரங்கள் எழுப்பும் ஓசை. கர்நாடக சங்கீதத்தில் உள்ள ஏழு ஸ்வரங்கள் ஏழு சக்கரங்களைச் சேர்ந்தவை. அந்த இசையை வழியாகக் கொண்ட யோகம் நாத யோகம் எனப்படுகிறது.

இசை, மனோலயத்தை ஏற்படுத்துகிறது. மனதை சிதற விடாமல் உள்ளொளியைப் பெருக்கிறது. தத்போதம் ஒளி ஒலியின் செயல்பாடுகளை, நாதம் பிந்து நிலைகளை அறிந்தது. அது அறிந்தவற்றில் உச்சமான போதம், நாத பிந்துக்களைப் பற்றிய ஞானம். ஆனால் புணர்ச்சி நிலை நாத பிந்துக்களைக் கடந்த நிலை, மனதைக் கடந்த நிலை. அதனால் மனதின் மூலம் செயல்படும் தத்போதத்தால் புணர்ச்சி நிலையை அறிய முடியாது. அதனால் தத்போதம் தான் அறிந்தவற்றில் உச்ச நிலைகளை இங்கே கூறுகிறது.

சக்கரங்களிலிருந்து நாதம், உணர்வு நிலைகள் எழுந்தால் உடல் மெலிந்து உள்ளொளி பெருகுகிறது. இசை என்பது காலத்தையும்,நாதத்தையும், கூடல் என்பது இடத்தையும், பிந்துவையும் குறிக்கின்றன.
ஆத்மா சக்கரங்களில் சுழன்று அல்லது உணர்ச்சிகளில் சுழன்று தனது நேரத்தை விரயம் செய்ததா அதனால் உடல் இளைத்ததா, உண்மையறிவு திரிதலாகிய மெலிவு எவ்வாறு விளைந்தது என்று தத்போதம் வினவுகிறது.

தலைவன் இயற்கைப் புணர்ச்சியில் வாக்கின் சக்தி நிலையில் இருந்தான். அதனால் அவனது ஞானம் பூரணமாக இருந்தது. ஆனால் இப்போது அவனது ஞானத்தில் குறைவு, மெலிவு, ஏற்பட்டுள்ளது. அதனால் அவன் பிரிந்திருக்கும் உணர்வு மற்றும் துயரம் ஆகியவற்றை அனுபவிக்கிறான். நீ சக்தி நிலையிலிருந்து ஒலி நிலைக்கோ சொற்கள் என்ற தாழ்ந்த நிலைக்கோ வந்துள்ளாயா அதனால் ஏற்பட்ட மெலிவா என்று தத்போதம் கேட்கிறது. தலைவன் தனது நிலையை சோதித்து அறிய இவ்வாறு தத்போதம் உதவுகிறது.

தத்போதம் ஆத்மாவுக்கு தடை அல்ல. அதன் நோக்கம் ஆத்மாவுக்கு நுண்மையாக உதவுவது, ஆத்மா காணத் தவறுவதை சூசிப்பது. தத்போதம் என்பதும் மலபரிபாகமுற்றது. இது ஆணவம் அல்ல. அது தலைவனின் உயிர் என்பதால் தலைவனின் தன்மைகளையுடையது.
ஐயமும் திரிபும் ஆணவத்தின் குறிகள். இவை மல வாசனையால் எழுகின்றன, ஆத்மா ஆணவ நிலைக்கு வந்துள்ளதா என்று தத்போதம் சோதித்துப்பார்க்க சொல்கிறது.

புகுதல்- தோழன் தலைவனிடம் தமிழினுள்ளும் இசையினுள்ளும் புகுந்தானா என்று வினவுகிறான். புகுதல் என்பது ஒன்றினுள் மூழ்கிவிடுவது. வெளியே நின்று பார்ப்பது அல்ல.

தத்போதம் மனதின் மூலம் ஆத்மாவின் இயல்பை உற்று நோக்கி உண்மை அறிவு திரிபு என்ற மெலிவு எவ்வாறு ஏற்பட்டது என்று வினவுகிறது.

தோள் மெலிவு- செயல்திறனில் குறைபாடு. ஆத்மா தான் செய்யவேண்டியவற்றை செய்யாமல் கவலையால் சோர்ந்து இருக்கிறது. அது தவறான பார்வையைக் கொண்டிருக்கிறதா, செய்ய வேண்டியவற்றை செய்யாமல் காலத்தை விரயம் செய்கிறதா என்று பார்க்கும்படு தத்போதம் நுண்மையாக உணர்த்துகிறது.

2.2 Friends questions
The one who resides in Tillai Citrambalam jailing the Akasha ganga and within my mind
In the assembly with high walls- did you enter the area/ghat of the sweet Tamil,
Or did you enter into the environment of beautiful music (seven sounds)?
Lord! Why did this happen to your shoulders that are like mountains?

Simple meaning:
Lord (hero), why did your shoulders become so weak? Is it because you engaged in examining the prose (Tamil) and poetry (music) in Madurai that has tall walls, the place of the one who resides in my mind and within the Tillai Chitrambalam that captures the waters from the sky.

The friend, Tatbodham or I consciousness asks this question to the soul, the hero. The soul does not communicate with its ego first, the ego approaches the soul.

Capturing the aerial waters- The Lord has contained the space and the water within it. He has tied the celestial river, Akasha Ganga in his matted hair. Ganga represents supreme wisdom, his mercy, manifestation of Shakti. The Lord releases this the water, wisdom, only to the extent the soul can handle it , without getting damaged. These two spaces, the sky and the soul’s chith represents the pure space and the space with the impurities-attachment, erroneous knowledge and ignorance. The Lord considers both these realms fit for his residence. This represent the Lord’s transcendent and immanent states.

The friend asks whether the hero stayed in his place, Koodal and examined Tamil-its two areas of aham (emotions) and puram (external to the soul) and music. Tamil represents prose with letters, words and sentences, music is pure sound. When the word Tamil is repeated it sounds as amizhdhu or nectar. Isai or music is pure sound, nadha. Isai also means harmony. Its supreme state is Ganga, beyond the soul’s instruments of knowledge.

Koodal refers to a meeting point, a merging point. Madurai was called koodal as poets and scholars assembled there during Sangam times. In the body the place where the nadis come together, the place where Jiva and Siva come together, the place where the mind, the body and the soul come together is the koodal.

When the word, Tamizh, is repeated, it sounds amizhdhu or amrit. The souls who examine this nectar are the muktas or liberated souls. Madurai represents the dvadasantha. Amrit and subtle sounds emerge from this locus. The word ‘Ezhisai’ means seven sounds or beautiful sound, music. The seven sounds are the vibrations of the seven states of consciousness. Carnatic music has seven svaras or notes that correspond to the seven chakras. Yoga of music or sound is nadha yoga. Thus, the friend is asking the hero whether he was performing sadhana to bring down the divine nectar, or practices involved in nadha yoga, the primordial sound.

When nadha or sound waves arise from the chakras the body becomes thin and inner light increases. Music represents time or nadha and koodal represents space or bindhu.
Tatbodham is asking whether the soul wasted its time roaming in principles represented by the chakras or emotions and is that why there is thinning of its capacity, its wisdom.

Music brings about mental focus while enhancing the light of consciousness. Tatbodham is aware of the nature of nadha and bindhu. Its extent of awareness stops here. However, the union is a state beyond nadha bindhu, beyond the mind. Tatbodhan which operates through the mind is incapable of knowing this state.
When nadha or sound waves arise from the chakras the body becomes thin and inner light increases. Music represents time or nadha and koodal represents space or bindhu.

Tatbodham is asking whether the soul wasted its time roaming in principles represented by the chakras or emotions and is that why there is thinning of its capacity, its wisdom.

During natural union the soul was in shakti state. His jnana was poorna or fully complete. Now, its jnana has reduced, thinned. Hence, it is experiencing sorrow and the feeling of separation. Tatbodham is asking the soul whether it descended from its shakti state to that of sound.

Tatbodham is not a hinderance to the soul. It helps the soul examine what it lacks. Like the soul the Tatbodham is also free from mala. So it is similar to the soul. Doubt and erroneous perception are signs of anava or egoity. Tatbodham is urging the soul to examine if it has come under anava’s control.

Entering- the friend asks whether the hero ‘entered’ into tamil or music. This refers to submerging oneself, not observing from outside. Tatbodham, through the mind, is looking at soul’s state and examines how a decrease in its bodham has occurred.

Thinning of shoulders- shoulders represent one’s capacity to perform a function, to act. This means the soul is not doing what is necessary but wasting its time worrying and feeling sorrow. Tatbodham is examining why it is so.

2.1 Thinking about the friend

 2.1  பாங்கனை நினைதல் 

பூங் கனை ஆர் புனல் தென் புலியூர் புரிந்து அம்பலத்துள் 

 ஆங்கு எனை ஆண்டுகொண்டு ஆடும் பிரான் அடித் தாமரைக்கே 

பாங்கனையான்  அன்ன பண்பனைக் கண்டு இப்பரிசு உரைத்தால் 

ஈங்கு எனை யார் தடுப்பார் மடப் பாவையை எய்துதற்கே  (19)

பொருள்:

பூக்களையும் சத்தமிடும் புழலையும் கொண்ட புலியூரான சிற்றம்பலத்துள் இருக்கும், என்னை ஆளும், நடனமாடும் பிரானின் திருவடித் தாமரைக்கு பாங்காய் உள்ளவனும் என்னைப்போன்ற இயல்புகளை உடையவனுமான என் தோழனிடம் இங்கு நடந்தவற்றை சொன்னால் நான் அந்த சிவத்தலைவியை அடைவதை யாரால் தடுக்க முடியும் என்று தலைவன் கூறுகிறான். 

இங்கு பேசுவது தலைவனின் அகங்காரம். தான் தனது முயற்சியால் சிவனை அடைந்துவிடலாம் என்ற ஆன்மாவின் அகங்கார சொற்கள் இவை. 

தலைவியும் தோழியும் ஓருயிர் ஓர் உளம் என்று இருப்பதைப் போல தலைவனும் அவனது தோழனும் ஒரே இயல்பினர். இருவரும் சிவனின் அன்பர்கள். அதனால் இது மாயா மலமும் கர்ம மலமும் விலகிய ஆனால் ஆணவ மலத்தைக் கொண்ட ஆத்மா என்பது தெரிகிறது. 

அம்பலத்துள் என்னை ஆண்டுகொண்டு- சிதாகாசத்தில் என்னை தனதாக்கிக் கொண்ட சிவன்.  மடம்- இளமை. சக்தி என்றும் இளமையானவள். 

தனது அனுபவத்தை தனது பாங்கனுடன் பகிர்ந்துகொண்டால் யாராலும் தனது முயற்சியை தடுக்க முடியாது என்று தலைவன் கூறுகிறான். இவ்வாறு அவன் தன்னைத் தடுக்கப்போவது தத்போதம் என்று சூட்சுமமாக உணர்த்துகிறான். தத்போதம் ஆத்மாவின் தன்மையைப் பெற்றிருந்தால் அதுவும் தலைவியுடன் சேருவதையே ஊக்குவித்திருக்க வேண்டும். அவ்வாறு செய்யாததால் ஆத்மாவின் தன்மையை தத்போதம் பூரணமாகப் பெற்றிருக்கவில்லை என்பது தெரிகிறது.

சிவஞானபோதம் ஆத்மாவும் அதன் அகங்காரமும் எவ்வாறு இருக்கின்றன என்பதை ஒரு அரசன் தனது மந்திரிகளுடம் மிக நெருக்கமாக நிற்பதைப் போல என்று விளக்குகிறது. தூரத்திலிருந்து பார்க்கும் அந்நாட்டு மக்கள் மந்திரிகளை அரசன் என்று தவறாக புரிந்துகொள்வதைப் போல, அவை ஒத்திருப்பதால், அகங்காரம், ஆத்மா என்று தவறாக எண்ணப்படுகிறது.

                                          

2. Thinking about the  Friend

In the ambalam of Puliyur, with reverberating waterfalls replete with flowers

The Lord who dances, ruling over me, the one with devotion to his lotus-like feet

If I meet my friend with such qualities and recount this

Who will block me from attaining the beautiful lady?

 

Simple meaning:

When I recount this event to my friend with qualities like those who are associated with the lotus-like feet of the Lord who rules me and dances in Puliyur where the waterfalls reverberate and replete with flowers, who can block me from attaining the maiden?

The hero is indicating that the main opposition will come from the friend. The hero’s ahamkara or egoity is speaking here with the arrogance that no one can block him from attaining the heroine.

Similar to the heroine and her friend sharing a single soul and intention the hero and his friend are of the similar nature, devotees of Siva. So, the soul that is speaking here is free of maya and karma but has  anava still. Anava mala is the most difficult one to transform as it means the soul loses its identity and becomes one with the Divine.

Spiritual meaning:

The soul refers to the Lord as one who ruled in the Ambalam, in the Chidakasham. The heroine is referred to as young (mada) maiden (Paavai).  Shakti is always youthful, kumari.

If the Tatbodham reflected the soul perfectly, then it would have encouraged the soul in its journey towards Sivam.  As it is blocking this process, it is clear that there is some misfit between them.

Siva jnana bodham explains the nature of the four parts of the mind through imagery. If a king stands with his ministers in close proximity, the citizens may mistake the ministers for the king.  The soul remains with its I-consciousness similar to the king. 

2. Hero's friend (I-consciousness) comes in

 2. பாங்கர் கூட்டம்

தான் பெற்ற இறையுணர்வு உண்மைதான், அதை நிரந்தரமானதாக மாற்ற அருளின் உதவியுடன் முயற்சி செய்யவேண்டும் என்று ஆத்மா உணர்கிறது. அந்த முடிவுக்கு முதல் எதிரியாக வருவது ஆத்மாவின் தத்போதம் அல்லது “தான்” என்னும் உணர்வு. தத்போதத்தை ஆத்மாவின் பாங்கன் என்று மாணிக்கவாசகர் அழைக்கிறார். ஆத்மாவின் தன்மையே தத்போதத்தின் தன்மையாகவும் இருக்கிறது. 

 தத்போதம், தலைவன் தலைவியுடன் சேருவதைப் பல விதங்களில் தடுக்கப் பார்க்கிறது ஏனெனில் தலைவன் தலைவியுடன் சேர்ந்தால் தன்னுடன் சேரமாட்டான் என்பது அதற்கு தெரியும்.  

 சிவானுபவத்தை தனது அறிவால், தத்போதத்தால்,  காணலாம் என்று ஆத்மா முதலில் எண்ணுகிறது. முடிவில் அது இயலாத செயல் என்பதை உணர்ந்து திருவருள் ஒன்றே தனக்கு உதவ முடியும் என்று முடிவு செய்கிறது. அப்போது அதன் தத்போதம் அகல்கிறது. 

 

2. Discussion with Friend

The soul understands that its previous divine experience was real and to make it permanent it should seek Grace’s help and go forward with its efforts. The primary obstacle it encounters in its path is its Tatbodham or I-consciousness. Manikkavasakar personifies it as the hero’s friend. His nature reflects the hero’s nature.

Tatbodham tries to prevent the soul from merging with the Divine as it knows that when that happens the soul will not associate with it.

The soul thinks that it can attain Siva Anubhavam through its effort, through Tatbodham or limited consciousness. In the end it realizes the futility of the effort and concludes that only Divine Grace can help.  At that point Tatbodham leaves it.

This section describes the conversation between the hero and his friend and how the friend who was against the hero meeting the heroine becomes a friend after realizing the hero’s resolution. 

Summary of section 1. Natural union

  சுருக்கம்

1. அனுபவம்: அரசனின் பணிக்காக சென்றுகொண்டிருந்த மாணிக்கவாசகர் முதலில் சிவனின் காட்சியைப் பெறுகிறார், உயருணர்வு நிலையைப் பெறுகிறார். அது அவரது முயற்சி இல்லாமல் இயற்கையாக நடைபெறுகிறது.

2. சந்தேகம்: சிறிது காலமே பெற்ற அந்த அனுபவம் அவருள் பல சந்தேகங்களை எழுப்புகிறது. தான் எங்கே அந்த அனுபவத்தைப் பெற்றோம்? காரண சரீரமான வானத்திலா, சக்கரங்கள் கொண்ட ஸூக்ஷ்ம உடலிலா, புனல் அல்லது உணர்ச்சிகள் நிறைந்த மன தளத்திலா, உடலைக் கடந்தா, அதை அளித்தது யார், அது மரண அனுபவமா, காமத்தினால் ஏற்பட்டதா,அதை அளித்தது தேவருலக மங்கையா என்பது போன்ற கேள்விகள் அவருள் எழுகின்றன.

3. அப்போது தனது நிலை: அந்த அனுபவம் தன்னுள் தனது விழிப்பு நிலையில் எழுந்தது. தனது கால் நிலத்தில் படுவதால் தான் இறக்கவில்லை, உலகைவிட்டு வேறு உலகுக்குப் போகவில்லை, தான் இன்னும் மனிதத் தன்மையுடன், மனித உருவில்தான் இருக்கிறோம் என்று உணருகிறார்.

4. யார் அளித்தது இதை: இவ்வாறு நிகழ்ந்த அனுபவம் தனது மும்மலங்களை விலக்கி தனது ஆணவத்தைக் குறைத்த இறைவனால் என்று அவருக்குப் புரிய, அதைத் தந்த குண்டலினி சக்தியை வியக்கிறார்.

5.எதற்காக அளித்தது: எதற்காக குண்டலினி சக்தி அந்த அனுபவத்தைத் தனக்குக் கொடுத்தது என்று யோசிக்கும் அவர், தனது பிறப்பு என்னும் பிணிக்கும் அதன் விலகல் என்ற மருந்துக்கும் காரணம் அந்த சக்தியே என்று உணருகிறார். அதை இறைவன் தனது கடாக்ஷத்தால் நிகழ்த்துகிறார் என்று தெளிகிறார்.

6. அந்த அனுபவத்தின் சாத்தியக்கூறு: அந்த செயல் எவ்வளவு கடினமானது என்பது அவருக்குப் புரிகிறது. கீழ் திசையில் இருக்கும் ஒரு கடலில் இட்ட ஒரு குச்சியை அது தொலைந்து போகாமல் மேல் கடலை அடைவித்து, அதை சரியான விதத்தில் இட்டு அந்த கடலில் இருக்கும் ஒரு நுகத்தடியில் உள்ள ஒரு துளையினுள் செலுத்தவது எவ்வளவு கடினமோ அதைப் போல கடினமானது என்பதும் அந்த செயலைச் செய்தது சக்தியே என்றும் அவருக்குப் புரிகிறது.

7. அது எவ்வாறு சாத்தியமாயிற்று: ஏழு உணர்வு நிலைகளையும் எட்டு செயல்பாடுகளையும் கொண்ட இறைவன், ஆன்மாவை வெளியுலகை நோக்கி இழுக்கும் தனது சக்திகளை விலக்கிக்கொண்டு குண்டலினி சக்தியை மட்டும் செயல்படுத்தி தனது சங்கல்பத்தை நிகழ்த்தினார் என்று அவர் உணருகிறார்.

8. அந்த அனுபவம்: அந்த அனுபவம் எவ்வாறு ஏற்பட்டது என்று புரிந்தபின் அந்த அனுபவத்தை அவர் எண்ணிப் பார்க்கிறார். பாலும் அதன் சுவையும் போல தான் இறைவனின் ஒரு பகுதியாக இருந்தது, தமது ஸாமரஸ்யமும், அந்த நிகழ்வு ஒருவரும் அறியாத வண்ணம் நிகழ்ந்தது என்பதும் அவருக்குத் தெரிகிறது.

9. அதன் தன்மை: கண்ணின் காணும் தன்மை காதின் கேட்கும் தன்மை போல இப்போது தான் உணரும் இந்த உணர்வும் இறைவனே என்று தெரிந்த அவர், அந்த அனுபவம் நினைக்கும்தோறும் புதியதாக, ஒவ்வொருமுறை அதை எண்ணும்போதும் அதிகரிக்கும் இன்பமாக அறிகிறார்.

10. உறுதிப்பாடு: தான் நினைப்பவை சரிதான் என்பதற்கு இறைவன் வாய் திறந்து உறுதியளிக்க வேண்டும் என்று அவர் விரும்புகிறார்.

11. குருவிடம் வினவுதல்: இறைவனின் வாக்கைக் கேட்க இயலாததால் தனது அனுபவத்தைப் பற்றி அறிந்துகொள்ள, தான் நினைத்தது சரி என்று உறுதிபடுத்திக்கொள்ள, அந்த அனுபவத்தைப் பெற்ற பிற ஆத்மாக்களிடம், குருக்கள் சாத்திரங்கள் ஆகியவற்றிடம் வினவுகிறார்.

12. முடிவெடுத்தல்: தனக்கு ஏற்பட்ட அனுபவம் தனது முயற்சி இல்லாமல் எளிதில் கிட்டியதால் தான் அதை மட்டமாக எண்ண மாட்டேன், எளிது என்று நினைக்க மாட்டேன் என்று முடிவு செய்யும் அவர், தான் தனது அனுபவத்தைப் பற்றி வெறுமே எண்ணிக் கொண்டிருக்காமல் அதை மீண்டும் பெற முயற்சிக்க வேண்டும், இனி நிகழுமா, என்று தான் வாட்டம் கொள்ளக்கூடாது என்று முடிவு செய்கிறார்.

13. வாட்டத்தின் காரணம்: எதற்காக தனக்கு வாட்டம் ஏற்பட்டது என்று எண்ணும் அவர், அந்த அனுபவத்தை மீண்டும் பெற வெகு நாட்கள், பல பிறவிகள் எடுக்க வேண்டி வருமோ, தான் அந்த நிலையில் இருந்தால் உலகோர் தன்னைப் பித்தன் என்று பழிப்பார்களோ, எப்போதும் இறையுணர்வில் மூழ்கியிருப்பது என்பது சாத்தியமில்லையோ, அது பழியைக் கொண்டு வருமோ என்ற தனது எண்ணமே என்று அறிகிறார். தனது பிரிவும் கால தாமதமும் மும்மலங்களால் ஏற்படும். இறைவன் அந்த மலங்களை எரிக்கக்கூடியவர் என்பதால் முதல் சந்தேகம் தேவையற்றது. தான் அல்லது ஆத்மா என்பது சிவசக்தி ஐக்கியத்தின் வெளிப்பாடு, அந்த ஐக்கியம் எப்போதும் இருப்பது, சிவசக்திகள் ஒரே உருவில் எப்போதும் சேர்ந்திருப்பவர்கள். அதனால் அந்த நிலை பழியை ஏற்படுத்தாது, அந்த நிலை தனக்கு உரியதுதான் என்று உணர்கிறார்.

14. யாராலும் அதைத் தடுக்க முடியாது என்று தனக்கு உறுதி கூறிக்கொள்தல்: இவ்வாறு இறைவனின் சங்கல்பத்தால் ஏற்பட்ட அனுபவத்தை பிரிக்கக்கூடிய சக்தியை யார் பெற்றிருக்க முடியும் என்று தைரியமாகக் கேட்டு தாபத்ரயம் எனப்படும் தனது இயல்பு, இயற்கை சக்திகள், தேவ சக்திகள் என்ற எதாலும் அந்த அனுபவத்தைத் தடுக்க முடியாது என்று உறுதியாக அறிந்து கொள்கிறார்.

15. தனது நிலை: இந்த அனுபவம் பெற்ற தான் எந்த நிலையில் இருக்கிறோம் என்று சோதிக்கும் அவர், தான் இறைவனுக்கு வெகு அருகில், அந்த அனுபவம் தரும் நிலைக்கு வெகு அண்மையில்தான் இருக்கிறோம் என்று அறிந்துகொள்கிறார். அதனால் அந்த அனுபவம் கடினமானதாக இருந்தாலும் எட்ட முடியாததல்ல என்று அறிந்துகொள்கிறார்.

16. பிரிவு: தான் பெற்ற அந்த அனுபவத்தை நிரந்தரமான ஒன்றாக மாற்ற வேண்டுமானால் அதையே எண்ணிப் பார்த்துக்கொண்டிருக்காமல் அதிலிருந்து வெளிவந்து, தன்னை அனைவரிடமுமிருந்து மறைத்துக்கொண்டு தனது சாதனையைச் செய்து ஒரு நாள் அதை அடைய வேண்டும் என்று உணர்கிறார்.

17. அந்த அனுபவத்தின் நிலம்: தான் பெற விரும்பும் அனுபவம், குண்டலினி சக்தியின் தளம் எவ்வளவு உயர்ந்தது, அருமை வாய்ந்தது, தான் முன்பு பெற்ற அனுபவம் அந்த சக்தியின் நீர்மையினால் ஏற்பட்டது. தனது சக்தியால், முயற்சியால் அல்ல, அதனால்தான் அதை கனவோ, தன்னால் புரிந்து கொள்ள முடியாது ஏதோ ஒன்றோ என்று தான் எண்ணினோம் என்று உணர்கிறார்.

18. அடுத்த படிகள்: இவ்வாறு தனது அனுபவத்தைப் புரிந்துகொண்ட பின் அதைத் தக்க வைத்துக்கொள்ளும் தனது முயற்சிக்கு உதவக்கூடியது யார் என்று பார்த்தபோது அது இறைவனின் அருள் என்று தெரிந்துகொள்கிறார். இறைவனுடன், குண்டலினி சக்தியுடன், எப்போதும் பிரியாமல் இருப்பது, அதன் உயிர்த்தோழி அதன் அருள், அந்த அருளே தன்னை அந்த உயர்ந்த நிலையில் சேர்க்கும் என்று உணர்ந்துகொள்கிறார்.

Summary
1. Experience
While traveling on the king’s errand, Manikkavasakar first beholds a vision of Lord Shiva and attains a higher state of awareness. This happens naturally, without any deliberate effort on his part.

2. Doubt
After having that experience for a brief while, many questions arise in him: “Where did I receive this experience? Was it in the causal (kāraṇa) body, in the subtle body with its chakras, in the mind that is likened to water and full of emotions, or beyond the body altogether? Who gave me this experience? Was it a death-like state, triggered by lust, or by a celestial maiden?”

3. His State at That Moment
He realizes that the experience arose in his normal, wakeful state. Since he is still standing on earth, he has not died nor departed to some other realm. He feels his human nature and bodily form remain intact.

4. Who Bestowed This?
Recognizing that this new and lofty experience removed his triple impurities (mummalam) and subdued his ego, he understands it was conferred by God. He marvels at the Kundalini Shakti that bestowed it.

5. Why It Was Given
Pondering why Kundalini Shakti granted him such an experience, he realizes that the same power is the “medicine” that can free him from the bondage called birth. He understands that God performed this feat through His gracious glance (kataaksha).

6. How Difficult That Experience Is
He grasps how extraordinarily difficult this feat must be. It is likened to dropping a small stick into an ocean below, not letting it drift away, then managing to bring it to an upper ocean and place it precisely into the hole of a tiny yoke there—impossibly difficult. Yet the Shakti accomplished exactly that.

7. How It Became Possible
God, who encompasses seven levels of awareness and eight functions, withdrew the forces that usually draw the soul outward toward the external world. He activated only the Kundalini Shakti, thereby fulfilling His will. That made this remarkable experience possible.

8. Reflecting on the Experience
Once he understands how that experience occurred, he contemplates it. He compares it to milk and its taste—completely integrated. He also realizes it took place in such a way that no one else was aware of it.

9. Its Nature
Just as seeing is intrinsic to the eye and hearing to the ear, the consciousness he experiences now is itself the Lord. The more he thinks of this experience, the newer it seems each time; every recollection brings an ever-deepening bliss.

10. Affirmation
He longs for the Lord to “open His mouth” (speak) and confirm that what he thinks is indeed correct.

11. Consulting a Guru
Since he cannot literally hear God’s voice, he seeks to know more about his experience and confirm its authenticity by consulting others who have had the same experience, as well as gurus and scriptures.

12. Making a Decision
Although he received this experience very easily, without any conscious effort, he decides not to regard it as something trivial or merely “simple.” He resolves that he should not merely keep ruminating about the experience; he must strive once more to attain it. He also decides that he should not let himself be tormented by wondering whether it will ever happen again.

13. The Reason for His Torment
He thinks about why he feels distressed. It is because he fears it may take many days—or even many lifetimes—to regain that experience. He worries that if he remains in that state, the world might mock him as a madman, or that it may be impossible to be perpetually immersed in God-consciousness. These thoughts themselves cause his mental anguish.
He realizes that such separation and delay come from the triple impurities (mummalam). Since God has the power to burn away these impurities, his first doubt is unnecessary. He further understands that the Self (ātma) is the expression of the union of Shiva and Shakti, who always abide as one single form. Hence, abiding in that state does not bring blame; it is indeed his true birthright.

14. Conviction That No One Can Obstruct It
With renewed courage, he wonders, “Who could possibly have the power to break an experience granted by God’s own will?” He confidently concludes that neither the threefold natural afflictions (tāpatrayam), nor other natural forces, nor even divine powers can prevent that experience.

15. His Current State
Reflecting on his position now, he sees he is very close to God and to the state bestowed by that experience. Therefore, although it is difficult, it is not beyond reach.

16. Separation
If he wants to make that experience permanent, he must do more than merely keep recalling it. He must come out of the memory, hide himself away from everyone, and practice spiritual discipline. One day, through this sustained effort, he can fully attain it.

17. The Realm of That Experience
The plane of the Kundalini Shakti, which he now longs to experience again, is exalted and beyond value. The earlier glimpse he had was due to that Shakti’s grace, not his own strength or endeavor. That is why it felt like a dream or some mysterious phenomenon that he could not fully comprehend.

18. Next Steps
Having thus understood the nature of his experience, he looks for the means to sustain it—and sees that the only recourse he has is seeking the help of God’s grace, the inseparable companion of the Divine.

Divine's eyes and glance

  1.18 part 2

அக்ஷ என்ற சொல் கண்கள், என்று பொருள்படும். இதை பெண் தெய்வமாகக் குறிக்கும்போது அக்ஷி என்கிறோம். இந்த பார்வையில் அக்னியை, ர அல்லது ரம் என்ற எழுத்தை சேர்க்கும் அது அக்ஷரம் ஆகிறது. இவ்வாறு சமஸ்கிருதத்தில் உள்ள அ முதல் க்ஷ வரை உள்ள எழுத்துக்கள் அக்ஷரங்கள் எனப்படுகின்றன. க்ஷவுக்கு முந்தைய ஹ என்ற எழுத்து அ வுடன் சேர்ந்து அஹம் அல்லது ஆத்மாவாக வெளிப்படுவதைப் போல, அக்ஷம் என்ற பார்வை, அக்ஷரமாக வெளிப்படுகிறது.

நாம் ஒவ்வொரு எழுத்தையும் சொல்லையும் வாக்கியத்தையும் உச்சரிக்கும்போது நமது சக்தியை அதனுடன் சேர்த்து வெளிப்படுத்துகிறோம், செலவழிக்கிறோம். இவ்வாறு வெளிப்படும் சொல்லே செயலாகிறது. அக்ஷரம் என்றால் அழிவற்றது என்று பொருள். நமது சொல்லும் செயலும் எண்ணமும் (எண்ணமும் ஒரு மொழியிலேயே ஏற்படுகிறது) அழிவதில்லை பிரபஞ்சத்தில் ஏதோ ஒரு இடத்தில் சேமிக்கப்படுகிறது. அதனால்தான் மௌனம் பரிந்துரைக்கப்படுகிறது. மௌனத்தினால் நமது சக்தி சேமிக்கப்பட்டு தேவைப்படும் விதத்தில் செலவழிக்க நமக்குக் கிடைக்கிறது. அந்த சக்தி தேவையற்ற உருவில் நிரந்தரமாக இந்த உலகில் தங்குவதிலிருந்து தடைசெய்யப்படுகிறது.

தேவியின் கண்கள் இவ்வாறு எழுத்துக்கள் என்ற தளமாகவும் அவற்றில் ஓடும் சக்தியாகவும் இருக்கின்றன. அதனால் அவை சூரியன் சந்திரன், அக்னி என்று குறிக்கப்படும் அறிவைக் கொடுக்கும் சக்திகளாகக் காட்டப்படுகின்றன. அதனால் இந்த பாடலில் சிவம் அல்லது தலைவி தனது கண்களால் தலைவனுக்கு என்ன செய்ய வேண்டும் என்ற அறிவைக் கொடுக்கிறாள்.

The word “akṣa” means “eyes.” When referring to it as a feminine deity, it is called “akṣi.” From this perspective, when one adds the letter “ra” (or “ram,” relating to fire) to “akṣa,” it becomes “akṣaram.” Likewise, in Sanskrit, the letters from “a” to “kṣa” are called akshara-s. Just as the letter “ha,” which comes before “kṣa,” combines with “a” and appears as “ahaṁ” (or ātman)—so too does “akṣam,” becoming “akṣaram.”

Whenever we utter any letter, word, or sentence, we merge our own energy with it and express or expend it. The word that emerges in this way becomes action. The term “akṣaram” means “indestructible.” Neither our words, deeds, nor thoughts (thought itself arises in some language) ever truly vanish; they remain stored somewhere in the universe. That is why silence (maunam) is recommended. By observing silence, we preserve our energy so we can expend it when and where it is necessary. It also prevents the energy from being permanently locked into unnecessary forms in this world.

The goddess’s eyes function as the basis of letters (akshara-s) and as the power that flows through them. Hence, they are represented as the Sun, the Moon, and Agni (Fire), which bestow knowledge. Therefore, in this verse/song, Śiva (or the heroine) uses her eyes to impart knowledge to the hero—guiding him on what must be done.