2.5 Hero dismisses the reprimand

  2.5 கழற்று எதிர் மறுத்தல்

சேணில் பொலி செம்பொன் மாளிகைத் தில்லைச் சிற்றம்பலத்து
மாணிக்கக் கூத்தன் வட வான் கயிலை மயிலை மன்னும்
பூணில் பொலி கொங்கை ஆவியை ஓவியப் பொற்கொழுந்தைக்
காணில் கழறலை கண்டிலை மென் தோள் கரும்பினையே (23)

பொருள்:
நெருங்கினால் பொலிக்கின்ற பொன் மாளிகையை உடைய தில்லை சிற்றம்பல மாணிக்கக் கூத்தனின் வடக்கு வான் கயிலையில் இருக்கும் மயிலை, மின்னும் ஆபரங்களால் பொலிந்த கொங்கையை உடையவளை, எனது ஆவியை, அழகிய பொன் கொழுந்து போன்றவளை, கண்டால் நீ என்னை இவ்வாறு ஏச மாட்டாய். மென்மையான தோள்களை உடைய கரும்பு போல இனிப்பான அவளை நீ காணவில்லை. சேண்-வானம்.

தலைவியைக் காணாததினால்தான் பாங்கன் தன்னை ஏசுகிறான் என்று தலைவன் கூறுகிறான்.

சேணில் பொலி செம்பொன் மாளிகைத் தில்லைச் சிற்றம்பலத்து- தில்லை- பொன்னம்பலம், இதய ஸ்தானம், ஒளிரும் செம்பொன் மாளிகை. அது சித்தை ஒரு மாளிகையைப்போல பாதுகாக்கிறது, அதை நெருங்கும்போது அதன் ஒளி புலப்படுகிறது.

வட வான் கயிலை- இதயத்தில் இருப்பவனே சகஸ்ராரத்தில், வட கயிலையில் இருப்பவன். தில்லை ஆகாச தத்துவத்தைக் குறிக்கிறது. இங்கு வான் என்பது ஆகாய தத்துவத்தையும் கடந்த வெட்ட வெளி.

மாணிக்கக் கூத்தன்- திருமூலர் மாணிக்கத்துள்ளே மரகத சோதியாய் மரகத மாடமாய் ஆணிப்பொன் மன்றில் ஆடும் திருக்கூத்து என்றும், சேணுற்ற சோதி சிவானந்தக் கூத்தன் ஆணிப் பொன் கூத்தன் என்றும் சிவனைக் குறிப்பிடுகிறார். சக்தியை மரகதப் பாவை என்றும் சிவனை மாணிக்க சோதி, பொன்னார் மேனியன் என்றும் அழைப்பது மரபு. மாணிக்கம் சுயம்பிரகாசம் உடையது. இருட்டிலும் ஒளிர்வது.

பூணில்- அணிந்துகொண்டால், பொலியும் கொங்கை- பொலியும் ஞானம்.

கயிலை மயில், கொங்கை, ஓவியம்- சகள மேனி, உருவம். ஆவி- அரூபம், பொற்கொழுந்து- அருவுருவம்.
மென் தோள், கரும்பு- அவள் தரும் அனுபவம். அனுபவ குணம். உருவம், அருவம், அருவுருவம் என்று மூன்று நிலைகளில் இருக்கும் சிவம், தனது அனுபவ குணத்தை ஆத்மாக்குத் தர தலைவியின் உருவில் வந்துள்ளது. அதை ஆத்மாவைத் தவிர பிறரால் காண முடியாது. அதனால் உலக மக்கள் அந்த அனுபவம் பெற்றவரை பித்தர் என்றும் பைத்தியம் என்றும் ஏசுகின்றனர். சிவானுபவத்தையும் அதைத் தந்த இறைவனையும், தத்போதத்தைப் போல, கடிந்து பேசுகின்றனர்.

கண்டிலை- தத்போதத்தால் சிவத்தைக் காண முடியாது. அது மனத்தின் மூலமே அனைத்தையும் அறிகிறது. அதனிடம் உள்ளது பசு ஞானம். பதி ஞானம் பெற்றால் மட்டுமே சிவத்தைக் காண முடியும். சிவம் மனதைக் கடந்தது.

மயில், கொங்கை, ஆவி, பொற்கொழுந்து ஓவியம்- பித்தை நீக்கி, பர அபர ஞானங்களை அளித்து, ஆத்மாவின் ஆவியாகி அதனை பொன்னின் சுத்த நிலைக்கு உயரத்துபவள் தலைவி என்று குறிப்பால் உணர்த்தப்படுகிறது. இந்த மாற்றத்தை சிவம் உறுதியான ஆனால் மென்மையான வழியில் இனிமையாக நிகழ்த்துகிறது. இந்த மாற்றத்தை ஆத்மா ‘கண்டலை’ காண்பதில்லை, அறிவதில்லை. ஹிரண்ய வர்ணாம் ஹரிணீம். பொன் என்பது சூரியனையும் சிவ போதத்தையும் தவத்தையும் குறிக்கும். பொற் கொழுந்து- பொன் மாளிகை உச்ச நிலை என்றால் அதன் சிறிய கொழுந்து குண்டலினி. பொற்கொழுந்து- ஆத்மாக்கள் சிவத்தின் உருவுகள், கொழுந்துகள்.
ஜீவனின் பொன் நிலையை மென்மையான வழியில் கரும்பைப்போல இனிக்கும் வழியில் தலைவி நிகழ்த்துகிறாள். அந்த மாற்றத்தின்போது ஆத்மா எந்த வலியையும் துன்பத்தையும் சந்திப்பதில்லை.

2.5 Hero dismisses the reprimand
The Ruby dancer of Tillai who possesses the golden bungalow that glows upon approach
The peacock in his northern aerial Kailai, with breasts that glow
When adorned, the soul, the beautiful painting, the golden flame
The one with soft shoulders and sweet like sugarcane, you have not seen. Then you will not reprimand.

Meaning:
You have not seen the peacock, the one with breasts glowing with ornaments, my soul, the golden flame/leaf, the sweet sugarcane, the one with soft shoulders, who is in the northern, aerial Kailaya of the ruby-like dancer of Thillai Chitrambalam who possesses the golden bungalow that glows when approached. Hence, you are talking ill.

The hero tells his friend that he is reprimanding him because the friend has not met the heroine.

The golden bungalow that glows when approached- Tillai is the golden arena, the Hridaya. It protects the soul, the consciousness, like a bungalow. Its effulgence is visible when one gets close to it.
Northern aerial Kailaya- the one in the heart is the one in sahasrara. Tillai represents the akasha principle. Kailaya is beyond the akasha, it is beyond the beyond.

The ruby-like dancer- Tirumolar refers to Siva’s dance at Tillai as the emerald effulgence dancing within the ruby and Siva as the ‘senutra Jyothi sivanandha koothan aanipon koothan’. Shakti is customarily referred to as the emerald lady and Siva as the ruby effulgence. Ruby is self effulgent, it glows in the dark also.

The glowing breasts when adored- the wisdom that glows when one receives it, adorns it.

The peacock in Kailaya, the breasts, the painting- Divine with a form, soul-formless, golden flame-formless form, soft shoulder, sugarcane- her qualities that can be experienced. The Divine that exists in all three forms came in the form of the lady to confer its experience to the soul. Soft shoulder-firmness yet soft, sugarcane-sweetness. The soul experiences the Divine personally; others cannot share the experience. Hence, the worldly insult such souls as crazy, delusional, and the Divine that confers the experience, like the Tatbodham.

Tatbodham cannot see Sivam as it experiences everything through the mind, pasu jnana. Divine can be experienced only with pathi jnana. Sivam is beyond the mind.

Sivam removes the delusion of the soul (peacock), grants it its para and apara jnana (breasts), makes it the Divine’s soul, and raises it to the golden state. It enacts this process through soft and yet firm steps, and sweetly. The soul does not even see the transformation that the Divine brings about. Gold represents Shakti (Hiranya vanraam harineem), Surya, Sivabodham and tapas. Small flame- The golden bungalow is the supreme state, a small representative of it is the golden flame- kundalini. Souls are limited (small flames) forms of Sivam (the supreme effulgence).

2.4 Friend reprimands

  2.4 தோழன் தலைவனை இடித்துரைக்கிறது

உளம் ஆம் வகை நம்மை உய்ய வந்து ஆண்டு சென்று உம்பர் உய்யக்
களமாம் விடம் அமிர்தமது ஆக்கிய தில்லைத் தொல்லோன் கயிலை
வளமாம் பொதும்பரின் வஞ்சித்து நின்ற ஒரு வஞ்சி மருங்குல்
இள மான் விழித்தது என்றோ இன்று எம் அண்ணல் இரங்கியதே. (22)

பொருள்:
நமது உள்ளம் விரும்பும் வண்ணம்/ நாம் ‘உள்ளோம்’ என்று ஆகும் வகையில்/நாம் இறைவனின் உளம் அவரது சங்கல்பம் எழும் இடமாக மாறும் வகையில், நாம் உய்யும் வகையில் நம்மை வலிய வந்து ஆண்ட, பயந்து ஓடிய உம்பர் உய்ய தனது கழுத்தில் விஷத்தை அமிர்தமாக்கிய, தில்லையில் இருக்கும் தொல்லோனின் கயிலையில் தான் வஞ்சிப்பது தெரியாமல் ஒரு இள மான் விழித்து நின்றது என்பதைக் கண்டு எமது அண்ணல் இரங்கியதே!

தோழன் தலைவனின் நிலையைக் கண்டு இடித்துரைக்கிறான்.

சிவன் உலகில் உள்ள உயிர்களுக்கு அவற்றின் உள்ளம் விரும்பும் வண்ணம் போக போக்கியங்களைத் தருகிறார். அது அந்த உயிர்கள் அவற்றில் திருப்தியுற்று தம்மைத் தேடி உய்ய வேண்டும் என்பதற்காக. லோகோ பின்ன ருசி: ஒவ்வொரு உயிரும் தனக்குப் பிடித்த வகையில் இறைவனை அடையப் பார்க்கிறது. சில ஆத்மாக்கள் பக்தி மூலமாகவும் சில யோகம் மூலமாகவும் வேறு சில பிற வழிகளிலும் இறைவனை அடைய முயற்சிக்கின்றன. ஒரு ஆத்மாவின் உள்ளம் விரும்பும் வழியில், அதற்குப் பிடித்த வகையில் சிவன் தன்னை அடைய வைக்கிறார். மாணிக்கவாசகருக்கு அவர் விரும்பிய வகையில் சிவன் தீட்சை அளித்தார். அவர் உள்ளம் விரும்பிய ஸ்பர்ஷ தீட்சை, நயன தீட்சை மற்றும் உபதேசம் என்று மாணிக்கவாசகர் விரும்பிய அனைத்து விதங்களிலும் சிவன் அவரோடு கலந்தார். இதையே அவர் இத்தொடரால் குறிப்பிடுகிறார்.

மாணிக்கவாசகரின் நிலை உண்மையில் துக்க நிலை அல்ல, இறையனுபவம், சிவபோகம் பெற்ற நிலை.
உளம் என்ற சொல் உள்ளோம் என்றும் பொருள்படும். இறைவனால் ஆளப்படும்போதுதான் நாம் இருப்பைப் பெறுகிறோம். அதுவே உய்வு. அது இல்லாதபோது நாம் உயிருடன் இருந்தாலும் உண்மையில் ‘இல்லை’.

சென்று- இறைவன் அவரை ஆண்டு பின் பிரிந்தது போன்ற தோற்றத்தை அனுபவிப்பதால் அவர் ஆண்டு அதன்பின் சென்றுவிட்டார் என்கிறார்
மாணிக்கவாசகர்.

விஷத்தை அமிர்தமாக்கியதைப் போல உலகில் இருப்பு என்பதை உண்மையான இருப்பாக மாற்றுபவர் சிவன். அவர் மாணிக்கவாசகரின் துன்பத்தை ஆனந்தமாக்கினார். அகங்காரம் மாணிக்கவாசகரின் நிலையை துக்கம் என்று எண்ணுகிறது. உண்மையை அறியாதவருக்கு அவரது ஆனந்தக் கண்ணீர் துக்கத்தால் விளைந்த கண்ணீர் என்றே தோன்றும்.

ஆன்மா ஒரு கையால் பாசத்தையும் மற்றொரு கையால் பதியையும் பிடித்துக்கொண்டு இரு கரமுடையதாக இருக்கிறது. அவ்வாறில்லாமல் அது பாசத்தின் மீது உள்ள பிடியை விட்டு பதியை மட்டுமே பிடித்திருக்குமாறு சிவன் செய்கிறார். இதுவே உளம் ஆகும் வண்ணம்- அதன் உள்ளத்தில் இறைவன் மட்டுமே இருக்குமாம் வண்ணம் சிவன் அதனை மாற்றுகிறார்.

தேவர்கள் உய்ய வேண்டும் என்பதற்கு அவர் தான் விஷத்தை விழுங்கி அமிர்ததை தேவர்களுக்குக் கொடுத்தார். தனது கழுத்தில் அந்த விஷத்தை அமிர்தமாக்கி தான் ம்ருதியுஞ்சயர் இறப்பை வென்றவர் என்று காட்டினார். இவ்வாறு அவர் விஷத்தையும் அமிர்தமாக்கினார்.

நமது புலங்களில் உள்ள ஒளியே தேவர்கள். கண்ணின் காணும் சக்தி, காதின் கேட்கும் திறன் ஆகியவையே தேவர்கள். அவற்றால் உள்ளவற்றை உள்ளவாறேதான் பார்க்க முடியும். அவற்றின் உட்பொருளை, உண்மைப்பொருளை அறியமுடியாது. அதனால்தான் ஒரு காட்சி இன்பமாக இருக்கிறது, மற்றொன்று துன்பமளிப்பதாக உள்ளது. ஆனால் ஓர் உயராத்மா தான் பெறும் புலனறிவின் உண்மைப் பொருளைக் காண்கிறது. அவ்வாறு அது தன்னை சம்சாரத்தில் பிணைக்கும் விஷத்தை அமிர்தமாக மாற்றுகிறது. இவ்வாறு பொருள்களின் உண்மைத் தன்மையை மறைக்கும் திரோதான சக்தி அருள் சக்தி என்ற அமிர்தமாக மாறுகிறது.

இங்கு தலைவி வஞ்சிப்பதாகக் கூறுவது அவள் ஜீவனின் ஜீவ தன்மையை அறுத்து சிவமாக மாற்றுவதை. அந்த மாற்றம் ஆத்மா அறியாத வண்ணம் நிகழ்வதால் வஞ்சனைபோல தோன்றுகிறது.

வஞ்சி மருங்குல், இல்லாதது போல இருந்து வஞ்சிக்கும் இடை. இள மான் விழித்தது- தலைவியின் கடாக்ஷம், மான் என்பது மனதைக் குறிக்கும். இதுவரை தன்னை சம்சாரத்தில் கட்டிவைத்த மானாகிய மனம், இப்போது சிவன் அதை வேறாக்கியதால் புதியதாக மாறி அதனால் இளமையாக இருக்கும் மனம், விழித்து தனது உண்மை நிலையைக் காட்டியது. அதனால் ஆன்மா தான் சிவத்துடன் சேராமல் தனிப்பட்டுள்ளோமே என்று வருந்தியது.

தலைவி தான் அறியாமலேயே தலைவனுக்கு துன்பமளிக்கிறாள் என்று தத்போதம் எண்ணுகிறது. அவள் செய்வது அவளுக்கே தெரியாததால் அவள் தனது கண்களால் வஞ்சிக்கப்படுகிறாள் என்று கூறுகிறது. இது தவறான எண்ணம். தலைவியிடம் அறியாமை என்பது இல்லை. தவறு தத்போதத்திடம்தான் உள்ளது.

2.4 Friend reprimands
Ruling us in a way we prefer/become his heart/truly exist and for the celestials to get liberation
The Ancient one in Tillai who turned the intense poison into nectar in his neck, in the commons in his
Kailai, a young fawn with a creeper-like waist, stood cheating with its vision
Hence, our lord is sad today.

Meaning:
The friend is remarking that the hero is sad because the heroine looked at him and that vision cheated him.
The Lord rules the soul and accepts is in a way the soul’s heart prefers. Some reach him through Bhakti yoga, some through jnana yoga and others through various other means. The word, ‘ulam’ also means ‘we exist’. Existence or living is true only when accepted by Siva. Ulam also means heart. The soul becomes the Hridaya of the Lord upon being accepted by him. The Lord transformed the poison into nectar to rescue the celestials. Siva transforms the Jiva similarly and accepts him. This process occurs in our vishudhi chakra. Hence, Siva is said to have transformed poison into nectar in his neck.

As Siva seems to have left him, Manikkavasakar uses the word ‘senru’ or gone. Manikkavasakar’s Tatbodham looks at his tears of joy and thinks it was tears of sorrow. That is the deceit. Soul holds the Lord in one hand the world in the other. The Lord makes it leave its hold on the world and hold only him, have only him in the soul’s heart- this is the way of becoming uLam.

The Lord swallowed the poison and gave them the nectar. He transformed the poison he swallowed into nectar in his neck and is hence called Mrityunjaya or one who won death.

Celestials are the power of cognition in our senses. They are the power of sight in the eye, the power of hearing in the ear and so on. These can only see things as they are. Hence, a sensory input is pleasurable and another induces sorrow. A realized soul will transform the sensory input into wisdom, the poison that binds it with the world into nectar, one that liberates it. Thus, Tirodhana shakti or the power of concealment transforms into Arul Shakti or power of grace.

The heroine is said to have cheated the hero. The Lord cuts out the pasu quality of the Jiva without the Jiva’s knowledge. As this occurs without the soul being aware of it, it is called deceit.
The heroine is called a young deer with a waist like a creeper. Vanji also means cheating. Her waist cheats, appearing as absent. Her vision is like a deer. The deer represents the mind. The mind, the deer that tied the soul with the world got a new birth when Siva accepted the soul. Hence, it is a young deer. It woke up from its delusion and saw its true nature. Realizing that it has not merged with the Lord, it is feeling sad.

The heroine is looking lovingly at the hero. She thinks that her vision will bring him happiness but it is not. Taatbodham thinks that, hence, she is getting cheated by her eyes. Tatbodham’s assumption is incorrect, as the heroine, Sivam is omniscient. The Tatbodham is the one who comes to a wrong conclusion.