114. Worshiping him by his grace அவன் அருளால் அவன் தாள் வணங்கி

Verse 114

மண்கிடார மேசுமந்து மலையுள்ஏறி மறுகுறீர்,
எண்படாத காரியங்கள் இயலும் என்று கூறுகிறீர்,
தம்பிரானை நாள்தொறும் தரையிலே தலைபடக்
கும்பிடாத மாந்தரோடு கூடிவாழ்வது எங்ஙனே?

Translation:

Carrying a mud vessel you tire out climbing the mountain,

For all the countless jobs, you say, “I can do it”,

How to live with people who do not worship the Lord

With their heads touching the floor.

Commentary:

This body is the maṇkiḍāram- the mud pot, easily destructible.  People try all kinds of austerities with this mud pot.  It is as if they are climbing a huge mountain carrying a big mud vessel.  In the end, they have nothing but fatigue. Without realizing their stupidity, they say that they are capable of doing anything, any job, any action, any number of them. They are not aware of their limited capacity. 

             

            All these efforts will not grant them liberation; they will never get true knowledge.  All they have to do is to worship the Lord with humility.  They should realize their limited capacity, the Lord’s unlimited power, acknowledge it by bowing in front of it and surrender to it.  This action, this alone will grant them liberation.  Manicavasakar mentions this as “worshipping his sacred feet by his grace” (avan arulaal avan adi vanangi).   Civavākkiyar exclaims in frustration that people do not do this simple act and try all kinds of tricks.  He wonders how one could manage to live with such people, to be associated with them.

இவ்வுடலே மண்கிடாரம்- எளிதில் அழியக்கூடியது, பஞ்சபூதங்களால் ஆனது.  மக்கள் இந்த உடலை பல்வேறு சடங்களுகளுக்கும் உலகப்பொருட்களைத் தேடுவதற்கும் பயன்படுத்துகின்றனர்.  அந்த தேடல்கள் மலைமீது ஏறுவதைப் போலக் கடினமான பிரயத்தனங்கள்.  முடிவில் அவர்கள் தாம் விரும்பும் பயனைப் பெறாமல் தளர்ச்சி மட்டும் அடைகின்றனர்.  தமது முட்டாள்தனத்தை உணராமல் அவர்கள் தம்மால் எதையும் செய்ய முடியும் எத்தனை முறையும் செய்ய முடியும் என்றும் வீராப்பாகப் பேசுகின்றனர்.  தமது அளவுக்குட்பட்ட திறத்தை உணருவதில்லை.

            இந்த முயற்சிகள் எதுவும் அவர்களுக்கு ஞானத்தை அளிப்பதில்லை.  அதற்கு அவர்கள் இறைவனை முழுவிசுவாசத்துடனும் தாழ்மையுடனும் வணங்க வேண்டும்.  தமது தலை மண்ணில் படுமாறு கீழே விழுந்து வணங்க வேண்டும்.  இந்த ஒரு செயல்தான் அவர்களுக்கு ஞானத்தை அளிக்கும்.  இதைத்தான் மாணிக்க வாசகர் “அவன் அருளால் அவன் தாள் வணங்கி” என்கிறார்.  இவ்வாறு செய்யாத மக்களுடன் வஞ்சனைகள் பல புரிவாருடன் எவ்வாறு வாழ்வது என்று சிவவாக்கியர் வெறுப்புடன் கூறுகிறார்.

113. Jyothi darisanam

Verse 113

பாரடங்க உள்ளதும் பரந்தவானம் உள்ளதும்
ஓரிடமும் இன்றியே ஒன்றிநின்ற ஒண்சுடர்
ஆரிடமும் இன்றியே அகத்துளும் புறத்துளும்
சீரிடங்கள் கண்டவன் சிவன்தெரிந்து ஞானியே!

Translation:

That contains the world within, that which remains in the expansive sky,

That effulgence which, without being in a specific place pervades everything,

That which is present inside and outside without a specific locus,

The one who knows all these exalted places is the wise who knows Śiva.

Commentary:

The Absolute is all-pervasive, all inclusive and everlasting effulgence.  The one who realizes this is truly wise.  He is the one who knows Śiva.

இறைவனின் ஜோதி உருவைக் குறித்து அமைந்துள்ள இப்பாடல் அந்த ஜோதி உலகம் முழுவதும் விரவியதாக வானத்தில் பறந்ததாக ஒரு குறிப்பிட்ட இடம் என்று இல்லாமல் உள்ளது. அது அனைவரது அகத்துள்ளும் புறத்துள்ளும் ஒளிவிடுகிறது.  இந்த ஜோதி தரிசனத்தைப் பெற்றவன் இறைவனையே சிவனையே தெரிசித்த ஞானியாவான்.

112. Civavakkiyar wonders, "What maya is this?"

Verse 112

மலர்ந்ததாது மூலமாய் வையகம் மலர்ந்ததும்
மலர்ந்தபூ மயக்கம்வந்து அடுத்ததும் விடுத்ததும்
புலன்கள்ஐந்தும் பொறிகலங்கி பூமிமேல் விழுந்ததும்
இலங்கலங்கி நின்றமாயம் என்னமாயம் ஈசனே

Translation:

The world blooming with the fully blossomed pollen/seed as the origin,

The bloomed world, getting delusional going to the next state, and leaving it,

Senses and sense organs losing their form and falling on the earth,

The magic of everything losing its identity, Oh Lord! What sort of a magic is this!

Commentary:

This verse can be interpreted in two ways- the Vedantic way and the yogic way.  If we consider the ideas of Vedanta, the Absolute is the root cause of the universe, the dhātu or the seed.  The manifested universe emerges from that origin.  The world is clouded by maya and other forms of ignorance.  Hence, it gets delusional about the truth.  It goes through the four yugas and finally dissolves into the Absolute (laya). The senses are said to have independent existence within this material world.  When a person leaves his material body and assumes the divya śarira, the senses remain in this world, waiting to be assigned to another Jiva.  During laya, as the senses are also of material origin they collapse into the world and dissolve along with it.

This verse can be interpreted in the yogic parlance as follows: For a yogin during the initial stages of his sādhana, the world remains as it is.  Upon ascending to other levels of consciousness, the world collapses and the yogin experiences the ‘beyond the beyond’.  Now, he does not need the material senses as he has divya cakshu or the divine senses.  The senses of material origin also collapse with the material world and lose their role, function as they are not needed anymore. This is the great magic that the Absolute enacts for a yogin who ascends to higher levels of consciousness.

The term dhatu means the seed as well as ‘that which enters into the formation of the body’.  Thus, the dhatu in the first line may mean the seven components plasma (rasa- tissue fluid consisting of lymph, blood plasma, breast milk and the menstrual fluid), blood (raktha), muscles (mamsa), fat (meda), bone (asthi), bone marrow (majja) and reproductive fluid (shukra).  All these together constitute a human body the microcosm.  The microcosm reflects the macrocosm or the universe.  The human form that came about so gets delusional due to maya.  Leaving the knowledge about its true nature it thinks it is perishable.  The five senses lose their function, become one with the world, with their organs losing their identity.  Civavakkiyar asks the Divine what sort of a maya is this which happens so.

இப்பாடலை வேதாந்தத்தின் அடிப்படையிலும் சித்த மார்க்க அடிப்படையிலும் விளக்கலாம்.  வேதாந்தத்தின் கருத்தாவது, பரமாத்மாவே இவ்வுலகிற்கு மூல வித்து, தாது.  அதிலிருந்துதான் இவ்வுலகம் தோன்றியது.  ஆனால் இந்த உலகம் தனது தோற்றத்தின் தன்மையை உணராது மாயையினால் சூழப்படுகிறது.  அது நான்கு யுகங்களைக் கடந்து முடிவில் பரம்பொருளுடன் ஒன்றுகிறது.  புலன்கள் ஒரு உயிரைவிட தனியான இருப்பைப் பெற்றிருப்பதாக வேதாந்தம் கூறுகிறது.  அதனால் உடல் அழியும்போது புலன்கள் பிரபஞ்சத்திற்குத் திருப்பி அளிக்கப்படுகின்றன.  மற்றொரு ஜீவன் தோன்றும்போது அதன் கருமத்துக்கு ஏற்ப இந்த புலன்கள் அந்த ஜீவனை அடைந்து அங்கு செயல்படுகின்றன.  பிரளயத்தின்போது அனைத்தும் பரம்பொருளுடன் ஒன்றும்போது இந்த புலன்களும் பரம்பொருளுடன் ஒன்றிவிடுகின்றன.

சித்தர்களின் மார்க்கத்தில் ஒரு யோகி தனது சாதனையைத் தொடங்கும்போது இந்த உலகம் நாம் காண்பதைப் போல அவருக்கும் தோற்றமளிக்கிறது.  அந்த யோகியின் விழிப்புணர்வு உயர்நிளைகளை அடையும்போது அவருக்கு புலன்கள் தேவைப்படுவதில்லை. அவர் திவ்ய க்ஷக்ஷு  எனப்படும்உடல்கடந்த புலன்களைப் பெறுகிறார்.  அப்போது அவரிடமிருந்த புலன்கள் தனது வேலையை இழந்து உலகுக்குக் திரும்பிவிடுகின்றன.  சிவவாக்கியர் இந்த அதிசய நிகழ்வை இப்பாடலில் குறிப்பிடுகிறார்.

தாது என்னும் சொல் “உடலை எடுக்க சேரும் பொருட்கள்’ என்றும் பொருள் படும்.  இவ்வுடல் தோன்ற ஏழு தாதுகள் தேவைப்படுகின்றன என்று ஆயுர்வேதம் கூறுகின்றது.  அவை ரசம், ரக்தம், மாமிசம், கொழுப்பு, எலும்பு, மஜ்ஜை, சுக்லம்.  இந்த ஏழும் சேர்ந்தே ஒரு உருவை எடுக்கிறது.  மூலாதாரத்தின்  மிருகமான ஐராவதம் ஏழு துதிக்கைகளைக் கொண்டதாகக் காட்டப்படுகிறது.  இந்த ஏழு துதிக்கைகள் ஏழு தாதுக்களைக் குறிக்கும். மூலாதாரத்தில் சேர்த்துவைக்கப்பட்ட கர்மங்கள் ஒருவரது உலகமாக விரிகிறது.  அவ்வாறு விரிந்த உலகில் ஜீவன், மாயையினால் மயக்கமுற்று, பல பிறவிகளை எடுத்தும் விடுத்தும் சுழல்கிறது. இவ்வாறு அதன் விழிப்புணர்வு கீழ்நிலைச் சக்கரங்களில் சுழலும்போது அதற்கு புலன்கள் தேவைப்படுகின்றன.  குண்டலினி யோகத்தினால் அந்த ஜீவன் தனது விழிப்புணர்வை மூலாதாரத்தை விட்டு மேலேற்றி உயர் விழிப்புணர்வு நிலையை அடைந்து தனக்கு இனி தேவைப்படாத புலன்களை விட்டுவிடுகிறது.  அப்போது அவரது புலன்கள் பூமியில் அதாவது மூலாதார சக்கரத்துக்குத் திரும்பிவிடுகின்றன.  இந்த மாயையை சிவவாக்கியர் இப்பாடலில்  வியக்கிறார்.

111. Sivavakkiyar explains Siddha advaita, pantheism, evolution and the nature of a liberated soul

Verse 111

ஆதியானது ஒன்றுமே அநேகஅநேக ரூபமாய்
சாதிபேத மாய்எழுந்து சர்வசீவன் ஆனபின்
ஆதியோடு இருந்துமீண்டு எழுந்துசென்மம் ஆனபின்
சோதியான ஞானியாகிச் சுத்தமாய் இருப்பனே

Translation:   

It is the primordial one that appears as many forms.

After becoming all the life-forms belonging to different categories

After returning from being with the primordial one and taking a birth

Will remain as pure, effulgent and wise.

Commentary:

This very interesting verse encapsulates several important philosophical concepts within it.  The primordial Absolute becomes different life-forms and remains as them in this world.  Through this statement, Civavākkiyar explains the concept of advaita and pantheism where everything is none other than the divine.  However, he does not subscribe to the maya vada, which says that this world is mitya or fallacy while only the Divine is true.  He says that the primordial exists as this world and hence, this world, which emerged from the ultimate truth, the Absolute, is as real as the Absolute.  This doctrine may be termed as Siddha-advaita, the advaita philosophy of the Siddhas as distinct from Śankaras advaita.  This is similar to the tenets of Kashmir Śaivism, which states that this world is as real as the Absolute.

In the second line, Civavakkiyar states that he evolved through various life forms.  This supports the modern theory of evolution where lives go from lower forms to higher during their evolution. The soul gains wisdom during this process that propels it towards higher births.

In the third line, Civavākkiyar seems to be putting out another interesting concept.  Here he says that he remaining with the Absolute, came out of such an association and took up a birth.  He does not say that he was the Divine who was born as various life-forms.  He does not say that he remained the ādi. This line leads to the conclusion that the limited soul is subtly different from the Universal soul.  It remains with the universal soul during the time intermediate between births and returns to the world as and when its karma directs it so.  Saints describe this intermediate gap as the resting time that the Lord, out of his mercy, is granting to the Jiva that has suffered immensely due to the birth it just completed.

The last line describes a realized soul.  Such a soul gets the divya deha or the body of light.  Here Civavākkiyar says that he will become the effulgent wise.  He also says that he will be purity.  He becomes so as he is free from any association with karma. It is karma that makes a soul have blemishes such as false knowledge, wrong attitude etc.

இப்பாடல் பல முக்கியமான கருத்துக்களைக் கூறுகிறது.  அனைத்துக்கும் ஆதியான பரம்பொருள் இவ்வுலகமாக இருக்கிறது. இதுவே அத்வைதம் இதுவே இயற்கை யாவும் இறையுருவே என்னும் கோட்பாடு.  உலகமே பொய் என்னும் மாயாவாதத்தை இவ்வரி பெய்ப்பிக்கிறது.  இறைவன் உண்மை என்பதால் அவனிலிருந்து தோன்றும் உலகமும் உண்மையே.  இதுவே சித்த அத்வைதம் எனப்படும்.  இது சங்கரரின் அத்வைதத்தைவிட வேறானது. 

            இரண்டாம் வரியில் சிவவாக்கியர் தான் பல்வேறு உயிர்களாகப் பிறந்து இப்பொழுது மனிதப் பிறவியை எடுத்ததாகக் கூறுகிறார்.  இது அறிவியல் தத்துவமான பரிணாமக் கோட்பாட்டைக் குறிக்கிறது.  இந்த பயணத்தின் மூலம் ஆத்மா மேலும் அறிவு பெற்று உயர் பிறவிகளை எடுக்கிறது.

            மூன்றாம் வரியில் சிவவாக்கியர் மற்றொரு முக்கிய கருத்தைக் கூறுகிறார். தான் பரம்பொருளுடன் இருந்ததாகவும் அத்தொடர்பு முடிந்து தான் இப்பிறவியை எடுத்ததாகவும் கூறுகிறார்.  அவர், தானே பரம்பொருளாக இருந்ததாக, பல்லுயிராகப் பிறந்ததாகக் கூறவில்லை! இது ஜீவாத்மாவுக்கும் பரமாத்மாவுக்கு சூட்சுமமான வித்தியாசம் உள்ளது என்பதைக் காட்டுகிறது.  இருபிறவிகளுக்கு இடைப்பட்ட பொழுதில்  ஜீவாத்மா பரமாத்மாவுடன் இருக்கிறது.  அதன் பிறகு அதன் கர்மத்துக்கு ஏற்றபடி மறுபிறவியைப் பெறுகிறது.  ஆன்றோர் இந்த இடைப்பட்ட பொழுதை ஜீவன் கொடுமையான பிறவியை எடுத்து அனுபவித்த துன்பத்திலிருந்து ஒய்வு பெறுவதற்கான நேரமாக இறைவன் தனது கருணையால் அருளுகிறான் என்று கூறுகின்றனர். 

இப்பாடலின் கடைசி வரியில் சிவவாக்கியர் முக்தாத்மாவை விளக்குகிறார்.  அத்தகைய ஒரு ஆத்மா திவ்ய தேகத்தை, ஒளி தேகத்தைப் பெறுகிறது.  சிவவாக்கியர் தானும் அத்தகைய ஞானம் பெற்ற ஆத்மாவாவேன், தூய்மையாவேன் என்று கூறுகிறார். அப்போது அவருக்கு கர்மத்துடன் எவ்வித சம்பந்தமும் இருப்பதில்லை.  கர்மம் இல்லாததால் தவறான நோக்கு, தவறான அறிவு போன்ற குற்றங்களும் இல்லை.   

110. Namacivaya is the threshold between birth and death

Verse 110

அல்லல்வாசல் ஒன்பதும் அடைத்தடைந்த வாசலும்
சொல்லும்வாசல் ஓர் ஐந்தும் சொம்மிவிம்மி நின்றது
நல்லவாச லைத்திறந்து ஞானவாசல் ஊடுபோய்
எல்லைவாசல் கண்டவர் இனிப்பிறப்பது இல்லையே.

Translation:

Blocking the nine gates of trouble the entrance that was reached

It is here that the five letters remained effulgent

Opening the good gate and going through the gate of wisdom

Those who had seen the gate of the frontier are never born again.

Commentary:

The nine gates of trouble are the nine apertures of eyes, ears, nose, mouth, organ of procreation and that of waste management.  Closing these entrances through yoga, the gate on top of the head, sahasrara is opened.  It is at this gate that the five letters of namacivaya stand shinning.  Those who have opened this good gate and gone through the gate of wisdom, the gate at the frontier of limited existence, the one which leads to universal existence, do not have any subsequent births.

     இப்பாடலில் குறிப்பிடப்படும் ஒன்பது வாசல்கள் கண்கள், காதுகள், வாய், பிறப்புறுப்புக்கள், கழிவு உறுப்புக்கள். இந்த ஒன்பது வாசல்களையும் அடைத்து தலையில் உள்ள தலையாய வாசலான சஹாஸ்ராரத்தைத் திறந்தால் அங்கு ஐந்தெழுத்தான நமசிவாய ஒளிர்விடும் என்கிறார் சிவவாக்கியர்.  இந்த எல்லை வாசலைத் திறந்து வெளியே சென்றவர்கள், வெட்ட வெளிக்குச் சென்றவர்கள் மீண்டும் பிறப்பதில்லை என்கிறார் அவர்.

109. "Truth" about aum namacivaya!

Verse 108

ஓம்நமசி வாயமே உணர்ந்துமெய் உணர்ந்தபின்
ஓம்நமசி வாயமே உணர்ந்துமெய் தெளிந்தபின்
ஓம்நமசி வாயமே உணர்ந்துமெய் உணர்ந்தபின்
ஓம்நமசி வாயமே உட்கலந்து நிற்குமே!

Translation:

 aum na ma ci va yam after realizing it and realizing about the body,

aum na ma ci va yam after realizing it and realizing the truth,

aum na ma ci va yam after realizing it and realizing it within the body,

aum na ma ci va yam will remain merged within.

Commentary:

We have already seen before how the eight lettered mantra aum na ma ci va ya is established in the human body. a u ma na ma ci va ya indicates creation where the primordial sound remains as a- Isvara, u- Isvara's creative power and ma- the Jiva.  a u m are also said to be Pati, Pasu and paasam or attachment.  The mantra and its meaning are the ultimate truth that wise would strive to realize.  We have seen in our other blog, agatthiyarjnanam where the verses are present as a conversation between Agatthiyar and Pulatthiyar.  In the verse 79 Pulatthiyar requests Agatthiyar to explain to him the glory of the five letter mantra. 

 Civavākkiyar has used the word ‘mei’ in an interesting fashion here.  The mei in the first line means ‘the body’.  In the second line, ‘mei’ means understanding the truth.  In the third line, it means ‘realizing it within the body’. When the truth about this mantra and its location within the body are known the mantra remains within the body.  One attains the ‘mantra meni’ or the body of mantra.

நாம் முன்பே ஓம் நமசிவாய என்னும் மந்திரம் எவ்வாறு நமது உடலின் பல பகுதிகளாய் இருக்கிறது என்று பார்த்தோம்.  ஓம் என்பது அ உ ம என்று பிரிந்து ஈஸ்வரன், அவனது படைப்புச் சக்தி மற்றும் ஜீவன் என்றாகிறது.  இதுவே உலகம் தோன்றக் காரணம்.  அ உ ம என்பதை பதி, பசு, பாசம் என்றும் கூறுவார். இவ்வாறு இந்த மந்திரத்தின் உண்மைப் பொருளை உணர ஞானிகள் விரும்புவர்.  
அகத்தியர் மெய்ஞ்ஞானம் என்ற நமது மற்றொரு பதிவில் புலத்தியருக்கும் அகத்தியருக்கும் நடக்கும் உரையாடலாக உள்ள பாடல் 79 ல் புலத்தியர் அகத்தியரிடம் ஐந்தெழுத்தின் பெருமையைக் கூறுமாறு வேண்டியதைப் பார்த்தோம்.  
இங்கு முதல் வரியில் உள்ள மெய் என்பது உடல் என்று பொருள்படும்.  இரண்டாம் வரியில் மெய் என்பது உண்மை என்ற பொருளில் உள்ளது.  மூன்றாம் வரியில் மெய் என்பது அதை உடலினுள் உணரவேண்டும் என்று பொருள்படுகிறது.  இந்த மந்திரத்தின் உண்மையையும் உடலினுள் அது இருக்கும் இடத்தையும் ஒருவர் உணர்ந்தால் அந்த மந்திரம் உடலினுள் இருக்கும், ஒருவர் மந்திர மேனியைப் பெறுகிறார். 

108. The truth about linga and yoni according to Sivavakkiyar

Verse 108

விழியினோடு புனல்விளைந்த வில்லவல்லி யோனியும்
வெளியிலே பிதற்றலாம் விளைவுநின்றது இல்லையே
வெளிபரந்த தேசமும் வெளிக்குள்மூல வித்தையும்
தெளியும் வல்லஞானிகள் தெளிந்திருத்தல் திண்ணமே.

Translation:

Along with eyes and the moist place of birth of a pleasure giving young women,

One can blabber outside but the effect has never stopped,

The place where the space spread, the primal seed within that space,

It is essential for the wise to know about this clearly.

Commentary:

People put forth all sorts of theories regarding the liṅga and the yoni. They denigrade the Śaivites as worshipers of sexual symbols.  Civavākkiyar says that it really does not matter what they blabber. The effect has not stopped.  The primal seed, Śiva comes together with the supreme space Śakti and the manifested universe emerges.  

Agatthiyar in his work Agatthiyar meijnana kaviyam says clearly that the yoni are the cakra and the kundalini energy that bursts forth through them is the lingam.  Civavakkiyar is saying the same here.  The place where the ‘veli’ is spread are the six cakras. The primal seed is the power of kundalini the creative force.  This is the linga.  Only the wise know this truth.

மக்கள் லிங்கத்தைப் பற்றியும் யோனியைப் பற்றியும் பலவித கதைகளைப் பரப்பி வருகின்றனர்.  அதை ஆண்குறி வழிபாடு என்று பிதற்றுகின்றனர்.  அவர்கள் என்ன சொன்னாலும் பொருட்டில்லை என்கிறார் சிவவாக்கியர்.  அக்கதைகளினால் லிங்கத்தின் விளைவு அதாவது, குண்டலினி யோகத்தின் விளைவு, சிவனும் சக்தியும் உலகைப் படைப்பது நின்றதில்லை.  அறிவுடைய ஞானிகள் இதை வெளியும் வெளியினுள் இருக்கும் மூல வித்தும் என்றும் தெளிவாக அறிவர்.  

107. Lord Visvanatha, Kasi, Taraka mantra, what are they in kundalini yoga?

Verse 107

ஒளியதான காசிமீது வந்துதங்கு வோர்க்கெலாம்
வெளியதான சோதிமேனி விஸ்வநாத னானவன்
தெளியுமங்கை உடன்இருந்து செப்புகின்ற தாரகம்
எளியதோர் இராமராம ராமமிர்த நாமமே

Translation:

In the brilliant Kāśi, for all those who come and stay there,

Viśvanatha who has space and effulgence as His body,

Along with the lady of clarity, His consort, the protective mantra that he utters,

The simple ambrosial name, Rama.

Commentary:

Among the several mantras in our scriptures, Rama nama is called the tāraka mantra.  Tāraka means ‘one that helps to cross’ and also ‘one that protects’. Rama nama helps one to cross the ocean of samsara.  Chanting Rama nama is worshipping the divine in a specific form. It is similar to chanting the pranava, aum, in worship of the divine in the formless form.  In yoga, rum is the seed mantra of the manipuraka cakra.  This cakra is responsible for radiating prana through the body.  By reciting the mantra rum, the manipuraka cakra is activated and is able to handle the flow of kundalini śakti.  Also, Ra is associated with the solar energy that flows through the right side of the human body; ma is associated with the lunar energy that flows through the left side of the body.  By chanting rama, these two energies are brought in balance thus conferring sound physical and mental health. 

The word tāraka also means ‘star’.  Rama nama is the star that guides us through the worldly life.  The story of the sacred place Kāśi mentions that for those who are living in Kāśi, at the time of their death, Lord Vishvanatha utters the Rama nama in their ears so that their souls will cross the ocean of samsara. 

The city of  Kāśi, is the most sacred place for Hindus.  It is considered as the sacred image of the cosmos and the permanent earthly home of Lord Śiva. According to the legends, it is here that Siva’s fiery liṅga of light burst forth from the netherworlds, splitting open the earth and stood piercing the highest of heavens.  The city of Kāśi of a radius of ten miles is itself considered as the liṅga with the sacred circles or maṇḍala, the very embodiment of Lord Śiva himself. 

This line can be interpretted in another way also.  The city of Kāśi represents the ajña cakra, the spot between our eyebrows.  Saint Vallalar says that a jyoti or effulgence is present here.  The ajña cakra is the brilliant city of Kāśi.  The ajña cakra is the locus of the guru. 

Viśvanāthan means Lord of the Universe, the Absolute.  The Absolute, the ultimate guru, teaches the tāraka mantra, to those who are capable of raising their kundalini śakti to this spot.  The Absolute’s consort mentioned here is the Kundalini śakti herself.  She is the Manonmani who provides mental clarity.

மந்திரங்களில் ராம நாமம் தாரக மந்திரம் எனப்படுகிறது. தாரகம் என்றால் கடக்க உதவுவது, காப்பது என்று பொருள்.  ராம நாமம் சம்சாரம் என்னும் கடலைக் கடக்க உதவுகிறது.  இது இறைவனை ஒரு உருவில் வழிபடுவது.  ஓம், என்று உச்சரிப்பதைப் போன்றது.  யோகத்தில் ரம் என்பது மணிபூரக சக்கரத்தின் பீஜ மந்திரம்.  இம்மந்திரத்தால் அச்சக்கரம் விழித்தெழுந்து குன்டலினி சக்தியின் ஓட்டத்தைத் தாங்கும் சக்தியைப் பெறுகிறது.  ர என்பது சூரிய சக்தி உடலின் வலப்புறத்தில் ஓடுவது. ம என்பது சந்திரனின் சக்தி உடலில் இடப்புறம் ஓடுவது.  ராம என்று உச்சரிக்கும்போது நம் உடலின் இரு புறத்திலும் உள்ள சக்திகள் சமநிலையை அடைகின்றன. நமக்கு உடல்நலமும் மன நலமும் ஏற்படுகின்றன.

தாரகம் என்னும் சொல் நட்சத்திரம் என்றும் பொருள்படும். ராம நாமம் நமக்கு இகத்திலும் பரத்திலும் வழிகாட்டும் துருவ நட்சத்திரமாகும். சிவவாக்கியர், காசியில் மங்கைப்பங்கனான விஸ்வநாதன் அனைவருக்கும் அளிக்கும் தாரக மந்திரம் ராமநாமம் என்கிறார்.

காசி இந்துக்களுக்கு மிக முக்கியமான இடம்.  இங்கு இறக்கும் ஜீவன்களுக்கு சிவன் அவர்கள் காதில் ராமநாமத்தை ஜெபித்து மோட்சமளிப்பார் என்ற ஒரு ஐதீகம் உண்டு.  காசி நகரில் சிவன் ஜோதி லிங்கமாக பூமியைப் பிளந்து தோன்றினார் என்றொரு ஐதீகமும் உண்டு. 

காசி நகரைச் சுற்றி பத்துமைல் தூரம் ஒரு லிங்கமாக, ஒரு மண்டலமாக, சிவனின் உருவாகக் கருதப்படுகிறது.

காசி என்பது ஆக்ஞா சக்கரத்தைக் குறிக்கும்.  வள்ளலார், அங்கு பரம்பொருள் ஒளிவடிவில் தோன்றுகிறது என்கிறார்.  இது குருவின் ஸ்தானமாகும்.  இவ்வாறு ஆக்ஞையில் இருக்கும் குரு ஒரு ஜீவனுக்கு ராம நாமம் என்னும் தாரக மந்திரத்தைக் கற்றுத் தருகிறார்.  இப்பாடலில் குறிப்பிடப்படும் மங்கை குண்டலினி சக்தியாவாள். அவள் மனத்தெளிவைத் தரும் மனோன்மணியாவாள்.